In de 30-er jaren werd ook de autorally populair. Garage Knegtel was een goede verzamel- en startplek voor de (meestal vermogende) enthousiastelingen. Fanatiek rallyrijder was ook werkplaats chef André Kouwenberg. Hij had in de zaak heel wat te vertellen en was de rechterhand van Theo die geen beslissingen zou nemen zonder hem te raadplegen. Bovendien was hij een man met veel ervaring en vakkennis.

Hij deed regelmatig mee met autosportevenementen zoals bijvoorbeeld de Monte Carlo rit, de Ardennen rit, de Brabant Grens rit, enzovoort. De Fordfabriek betaalde dan de onkosten, terwijl de wagens, ook van de andere deelnemers, in Tilburg rijklaar gemaakt en uitgeprobeerd werden. Dat was volgens een van de monteurs destijds, Gerard Potma, zeer interessant en boeiend werk want geld speelde geen rol bij de heren die het konden betalen en voor degene waarbij het wel een rol speelde, paste de Fordfabriek bij. Bij iedere Ford-Dealer hingen landkaarten waarop men vlaggetjes kon steken en zo kon zien hoe de rit verliep.

 

André reed vooral samen met teamgenoot wollenstoffenfabrikant Ernest Mutsaerts. In 1933 wonnen ze de Dumonceau Bekerrit, een tweedaagse prestatierit voor motorrijders en automobilisten, georganiseerd door de Motorclub Zuid-Holland en berucht vanwege het parcours op vaak levensgevaarlijke onverharde openbare wegen in België en Luxemburg. In 1934 namen ze deel aan de Rally van Monte Carlo. Gestart in Boekarest moet het team in Praag de wedstrijd staken met motorpech aan hun Ford. In datzelfde jaar nam het team Mutsaerts-Kouwenberg ook deel aan de Coupe Internationale des Alpes (Alpenrit) met een Ford V8-cabriolet coupé, bouwjaar 1934. In 1935 won Ernest Mutsaerts samen met Theo Knegtel en Alexander van Strien (Forddealer uit Culemborg) de Eerste plaats van de Brabant Grensrit bij de merkenteams. In 1936 won hij weer samen met Kouwenberg de Gouden Gletscherplaquette.

​

In 1937 en 1938 namen ze weer deel aan de Rally van Monte Carlo, respectievelijk met een Ford V8 (7e plaats in het eindklassement) en een Lincoln Zephyr (26ste plaats). In 1939 zetten ze in een Ford V8 met een derde plaats in het eindklassement hun beste prestatie neer.

Vanaf de 50-er jaren nam de volgende generatie in de personen van Jan Knegtel en Wim Mutsaerts het enthousiasme van ze over. Later weer opgevolgd door Dirk Knegtel en

Jip Taminiau.